mah banoo

دیگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره

دیگه دنبال آهو دویدن فایده نداره نداره
چرا این در و اون در میزنی ای دل غافل
دیگه دل بستن و دل بریدن فایده نداره، نداره
وقتی ای دل به گیسوی پریشونی میرسی
خودتو نگه دار
وقتی ای دل به چشمون غزل خون می رسی خودتو نگه دار
دیگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره
دیگه دنبال آهو دویدن فایده نداره نداره
ای دل دیگه بال و پر نداری
داری پیر شی و خبر نداری
ای دل دیگه بال و پر نداری
داری پیر میشی و خبر نداری
وقتی ای دل به گیسو پریشون می رسی خودتو نگه دار
وقتی ای دل به چشمون غزل خون می رسی خودتو نگه دار
دیگه عاشق شدن ناز کشیدن فایده نداره نداره
دیگه دنبال آهو دویدن فایده نداره نداره

کی اشکاتو پاک میکنه


شبها که غصه داری


دست رو موهات کی میکشه


وقتی منو نداری؟


شونه کی مرهم هق هقت میشه دوباره

بیا منو یاری بکن
گونه هام خشکیده شد کاری بکن
غیرگریه مگه کاری میشه کرد
کاری از ما نیاد زاری بکن
اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیاد
تا قیامت دل من گریه میخوات
هرچی دریا رو زمین داره خدا
با تموم ابر های اسمونا
کاش می داد همه رو به چشم من
تا چشام به حال من گریه کنن
اون که رفته دیگه هیچ وقت نمیات
تا قیامت دل من گریه میخوات

وقتی می گویم : دیگر به سراغم نیا !

فکر نکن که فراموشت کرده ام ….

یا دیگر دوستت ندارم !

نه ….

من فقط فهمیدم :

وقتی دلت با من نیست ؛

بودنت مشکلی را حل نمی کند ،

تنها دلتنگترم میکند … !

من

بی تو

در غریب ترین شهر عالمم...

بی من

تو در کجای جهانی

که نیستی؟!...

بگو کدوم شب
بگو کدوم روز
بگو کدوم وقت زندگی مال منه
خودت
می دونی تاریکی شب
وقتی تو هستی مثل روز روشنه
وای که اون گرمی دستات
دوست دارم
تو همه حرفات
خواهش بی جای هوس بود
اما برای من تنها
ساده تر از
ساده ترینها
کلام عاشقانه بس بود
بگو کدوم شب
بگو کدوم روز
بگو کدوم وقت زندگی مال منه
خودت می دونی تاریکی شب
وقتی تو هستی مثل روز روشنه
این
آتش وجودمه یار
از برق اون چشم سیاته
این مستی شبونه ی من
به کی بگم از
اون چشاته

گفتی که این دل دیگه دل نیست
گفتم که پامال تو گشته
هر جا
که رفتی پا گذاشتی
دیدی دلم به زیر پاته
وای که اون گرمی دستات
دوست دارم
تو همه حرفات
خواهش بی جای هوس بود
اما برای من تنها
ساده تر از ساده
ترینها
کلام عاشقانه بس بود
بگو کدوم شب
بگو کدوم روز
بگو کدوم وقت
زندگی مال منه
خودت می دونی تاریکی شب
وقتی تو هستی مثل روز روشنه
بوسه
هات مثل شراب کهنه بود
اون سبو شکست و پیمانه شکست
مثل پیمانه تو ای پیمان
شکن
قلب این عاشق دیوانه شکست
گل بارون زده ی بهار من
نمی دونی که چقدر
دوست دارم
دیگه از قصه ی عاشقانه ام
دل آشنا و بیگانه شکست
وای که اون
گرمی دستات رو دوست دارم
تو همه حرفات
خواهش بی جای هوس بود
اما برای من تنها

ساده تر از ساده ترینها
کلام عاشقانه بس بود
بگو کدوم شب
بگو کدوم
روز
بگو کدوم وقت زندگی مال منه
خودت می دونی تاریکی شب
وقتی تو هستی مثل
روز روشنه

گاهی وقتا نیازی نیست

 طرفت بهت بگه :
برو
!
همین که روزها بگذره و یادی ازت
نگیره
همین که نپرسه
چجوری روزا رو به شب میرسونی
همین که کار و زندگی رو بهونه میکنه...

همین که دیگه لا به لای حرفاش دوستت دارم نباشه
و همین که حضور دیگران توی زندگیش
پر
رنگ تر از بودن تو باشه
هزار بار سنگین تر از
کلمه ی برو
واست معنا پیدا میکنه
پس
برو
قبل از اینکه ویرون تر از اینی که هستی
بشی...

پس منم میرم ...

میگن دلت گرفته بیا یه بار دیگه همه دنیامو بسوزون

” میگن دلت گرفته بیا غم هاتو با گرمی خنده هام بپوشون “

” میگن دلت گرفته بیا غم هاتو با گرمی خنده هام بپوشون “

میگن جونمو میخوای تو که دارو ندارمو گرفتی خب اینم روش

” میگن شدم اسیرت تورو خدا اسیرتو یه وقت نکن فراموش “

” میگن شدم اسیرت تورو خدا اسیرتو یه وقت نکن فراموش “

به تو نگاه مي كنم و مي دانم كه تو تنها نيازمند يك نگاهي

تا به تو دل دهد آسوده خاطرت كند بگشايدت تا به در آيي

من پا پس مي كشم و در نيم گشوده به روي تو بسته مي شود.

همه لرزش ِ دست و دلم از آن بود

که عشق

پناهی گردد ،

پروازی نه

گریزگاهی گردد.

آی عشق ، آی عشق

چهره ی آبی ات پیدا نیست.

 دوستش می دارم

چرا که می شناسمش،

                  به دوستی و یگانگی. - شهر

         همه بیگانگی و عداوت است.-

هنگامی که دستان مهربانش را به دست می گیرم

                                                تنهائی غم انگیزش را در می یابم.

اشک رازيست

                 لبخند رازيست

                               عشق رازيست

اشک آن شب لبخند عشقم بود

قصه نيستم که بگويي

           نغمه نيستم که بخواني

                     صدا نيستم که بشنوي

                                يا چيزي چنان که ببيني

من باهارم تو زمین

من زمینم تو درخت

من درختم تو باهار

ناز انگشتای بارون تو باغم می کنه

میون جنگلا طاقم می کنه

کیستی . . .

کیستی که من اینگونه به اعتماد

نام خود را

           با تو می گویم

نان شادی ام را با تو قسمت می کنم

به کنارت می نشینم و

تـن تـو آهـنگی است

و تـن من کلمه ای است

که در آن می نـشیند

سروده ی که تـداوم را می تـپد
در نگاهت همه ی مهـربـانی هاست:

قـاصدی که زنـدگی را خبر می دهد.

و در سکـوتـت همه صداها

فـریـادی که بـودن را

تـجربـه می کـند.